Όταν οι ακρίδες σκίασαν τον Αττικό ουρανό και ανάγκασαν τον δήμαρχο Πετράκη να τις επικηρύξει

Η ιστορία της επιδρομής ακρίδων στην Αθήνα

Το καλοκαίρι του 1843, η Αθήνα αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα από σμήνη ακρίδων σε συνδυασμό με έντονη λειψυδρία. Η ξηρασία επηρέασε ποτάμια, φρέατα και πηγάδια, χαμηλώνοντας δραστικά την υδροδότηση της πόλης και ευνοώντας την αναπαραγωγή των ακρίδων. Οι τοπικές αρχές, απελπισμένες, «επικηρύξαν» τις ακρίδες: κάθε νεκρή ακρίδα αποζημιωνόταν με 20 λεπτά (δραχμής), με αποτέλεσμα δημότες να συλλέξουν και να καταστρέψουν δεκάδες χιλιάδες ακρίδες.

Η περιγραφή του Raoul de Malherbe

Ο Γάλλος περιηγητής, ιερωμένος, φιλόλογος και ποιητής Raoul de Malherbe είχε γράψει τις εντυπώσεις του από το ταξίδι του στην Ελλάδα στο βιβλίο του «L' Orient, 1718-1845». Περιγράφει την «επίθεση» από ακρίδες, αναφέροντας: «... Κατεβήκαμε σ΄ ένα τεράστιο έλος το οποίο διέσχιζε ένας πλακόστρωτος δρόμος. Κι έπειτα παρουσιάστηκε μπροστά μας μία τεράστια κοιλάδα, που φλεγόταν από τον ήλιο και μαστιζόταν από μυριάδες ακρίδες, τις οποίες κυνηγούσαν οι πελαργοί με τα πετάγματά τους...».

Η τρομακτική επέλαση στην Αθήνα

Η άνοιξη του 1843 επεφύλασσε τις ιδανικές συνθήκες για την εκκόλαψη και ανάπτυξη της ακρίδας. Η Αττική διάγει μία περίοδο βασανιστικής λειψυδρίας, με τους κατοίκους να αναγκάζονται να καταστρέφουν τις ακριδοκηλίδες στα χωράφια τους. Οι καρποί των αμπελώνων και των μποστανιών, κυρίως η ξακουστή πατησιώτικη ντομάτα, έχουν ήδη αχρηστευτεί γι αυτή τη σεζόν.

Η λύση του δημάρχου

Ο δήμαρχος Ανάργυρος Πετράκης, αφού διαπιστώνει ότι το φαινόμενο δεν λέει να υποχωρήσει, αναγκάζεται να λάβει το ύστατο μέτρο. Επικηρύσσει το βλαβερό έντομο! Οι εφημερίδες δημοσιεύουν την απόφαση του δημάρχου: Κάθε οκά ακρίδας που θα συλλέγεται, θα αποζημιώνεται με 20 λεπτά της δραχμής. Εκατοντάδες Αθηναίοι ξεχύνονται με φτυάρια και τσουβάλια στις εξοχές της πόλης.

Το κυνήγι της ακρίδας είχε μεγάλη επιτυχία, με τους «κυνηγούς» να συγκεντρώνουν περί τους 60 τόνους ακρίδων, «ελαφρύνοντας» το ταμείο του δήμου κατά 8.000 δραχμές. Το πρόβλημα της ακρίδας λύνεται, αλλά το μόνιμο πρόβλημα της λειψυδρίας παραμένει.