Εκτός από τις ανάγκες μας, υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα

Η σκληρή πραγματικότητα της Ευρώπης

Μοιάζει κοινότυπο, πλην όμως όλες οι ενδείξεις και εκτιμήσεις συντείνουν, πως τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Οι ειδήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες μόνο αισιόδοξες εξελίξεις δεν προμηνύουν. Η έξαρση των πολεμικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία και στη Γάζα απομακρύνουν τις όποιες ελπίδες για ειρήνευση. Οι δοκιμαστικές παραβιάσεις των ρωσικών drones στην Πολωνία και τη Ρουμανία, είναι ένας ακόμα λόγος ανησυχίας για την Ευρώπη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση που δημιουργήθηκε πάνω στη βάση της ειρηνικής συνύπαρξης των κρατών και πορεύτηκε μέχρι τώρα με άξονα την οικονομική ένωση και συνεργασία, σήμερα μετατρέπεται σε μια αμυντική Ένωση έναντι του κινδύνου της Ρωσίας και επιδίδεται σε έναν αγώνα εξοπλισμών με εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα στερηθούν οι Ευρωπαίοι πολίτες που δικαίως απαιτούν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο και αυξημένο κοινωνικό κράτος.

Μια ΕΕ που γερνά, πάσχει από ικανές ηγεσίες, και κατάντησε ουραγός στις παγκόσμιες εξελίξεις, παρακολουθώντας απλώς την αναδιαμόρφωση του παγκόσμιου χάρτη ισχύος και επιρροής, αδυνατώντας να διατυπώσει τις θέσεις και απόψεις της, μιας και σχεδόν κανένας δεν την λαμβάνει σοβαρά υπόψη.

Σ’ αυτό το δυσμενές περιβάλλον να προσθέσουμε τη γιγάντωση των εθνικιστικών και λαϊκίστικων κομμάτων σχεδόν σε όλες τις χώρες, τη στραγγαλιστική πίεση των μεταναστευτικών ροών, τα προβλήματα από την κλιματική κρίση που απαιτούν τεράστιες επενδύσεις για την αντιμετώπιση της αλλά και την οικονομική κρίση με την οποία φλερτάρουν οι 3 μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία), αφαιρώντας τον πρωταγωνιστικό και καταλυτικό ρόλο που υποδύονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια της ακμής της ΕΕ.

Μοιραία στους παγκόσμιους δείκτες όπως η ανταγωνιστικότητα, οι τεχνολογίες αιχμής, το κόστος παραγωγής, η παραγωγικότητα, η έρευνα και τεχνολογία κ.λπ., η Ευρώπη υποχωρεί συνεχώς, προδιαγράφοντας ένα μέλλον γκρίζο με πολλούς αστάθμητους παράγοντες.

Όλα αυτά όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι σημάδια μιας μεγαλύτερης δοκιμασίας της συνοχής της ΕΕ που δυστυχώς δεν θα αργήσουμε να δούμε.

Κι εμείς μια μικρή χώρα των 10 εκατ. έναντι των 440 όλης της Ένωσης, πασχίζουμε να αποτινάξουμε τα βαρίδια της χρεοκοπίας, να δούμε καλύτερες μέρες και να ανεβούμε λίγο πιο πάνω, από τα τελευταία σκαλιά στο βιοτικό επίπεδο και των δεικτών ευημερίας και κοινωνικών παροχών.

Όμως ξεχνούμε ότι το άχθος του χρέους που βρίσκεται ακόμα γύρω στο 154% του ΑΕΠ, δημιουργεί δεσμεύσεις για τη χώρα για τα πολλά επόμενα χρόνια. Ξεχνάμε πως στις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα και όχι κάποιο κόμμα, είναι να παράγουμε συνεχώς πλεονάσματα για την αποπληρωμή του.

Αυτά όμως είναι ψιλά και ακατανόητα γράμματα, όπως και όλη η γενικότερη εικόνα της ΕΕ που ναρκοθετεί το μέλλον μας, για τους περισσότερους πολίτες πολλώ δε μάλλον για τη γενιά Z που τα θέλει όλα και τώρα και αδιαφορεί από πού και με ποιον τρόπο.

Σχεδόν οι μισοί συμπολίτες μας θεωρούν ψίχουλα αυτά που ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ και δηλώνουν απογοητευμένοι και απαισιόδοξοι.

Και προφανώς αδυνατούν να αντιληφθούν πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα στην περίπτωση που χάσουμε ένα βασικό ατού που διαθέτει σήμερα η χώρα και δεν διαθέτουν πολλές άλλες στην Ευρώπη και που είναι η πολιτική σταθερότητα, σε έναν κόσμο δυσερμήνευτο που μοιάζει με κινούμενη άμμο.